Wat een geweldige reis! Ik ben al eens eerder in Rome geweest, maar het voelt als de eerste keer. Zoveel moois, zoveel leuks, zoveel bijzonders. Bijzondere plaatsen, bijzondere ontmoetingen. Maar de slagroom op de taart wordt gevormd door al die extraatjes, al die dingen die niet in het programma staan, maar die we zomaar mogen beleven, bijvoorbeeld:
- Op weg van de ene naar de andere plaats langs een kerk komen, en iemand zegt: “Hier is een heel mooi schilderij/fresco/mozaïek”, en dan 5 minuutjes tijd ‘stelen’ en hop die kerk inlopen – die dan, behalve dat schilderij, nog veel meer adembenemends blijkt te bevatten.
- Een straatje omlopen voor een ijsje, en de ijssalon blijkt minstens een kilometer uit de richting te zijn – maar dubbel en dwars de moeite waard.
- ’s Morgens om half 7 naar de Sint Pieter lopen.
- Blarenpleisters uitwisselen.
- Wachten op een bus die niet komt – maar dat is heel gewoon, want de bus rijdt tussen 6 en 24 uur, maar nergens staat hoe váák.
- In de buurt lopen van een van de vele reisgenoten met veel kennis van Rome en/of kunst, waardoor ik altijd een sublieme reisleider bij de hand heb.
- Op de stip staan in het centrum van de colonnade, waardoor het lijkt of die maar 1 pilaar dik is – terwijl het er toch echt 4 zijn.
- Korte en langere, luchtige en diepere gesprekken voeren met telkens andere groepsgenoten.
- Ofwel, zoals Adelbert Denaux vanmorgen zei: “Onze vreugde met elkaar is groter dan die van onszelf”.
En dan verblijven we ook nog eens op een unieke locatie, genieten van uitstekende maaltijden en hebben prachtig weer. Dat is de kers.
Alle wegen 