Ik sta vroeg op deze ochtend. ’s Morgens om kwart voor 7 gaan de toegangspoortjes voor de Sint Pieter open. Je kunt zó doorlopen. Groepjes religieuzen, locals en toeristen van allerlei rassen en talen verzamelen zich op het bordes.
Om 7 uur komt een man met een grote ijzeren sleutel om het gigantische toegangshek te openen. En dan mag ik de Sint Pieter in. Groot, zo overweldigend groot. En zo prachtig. Ik voel me klein maar toch niet verloren.
Priesters en misdienaars lopen door de kerk, op weg naar de zijaltaren. Even later ervaar ik een diepe vreugde: terwijl ik langsloop, hoor ik bij vele altaren mensen de eucharistie vieren, telkens in een andere taal – en ik snap waar ze zijn in de liturgie, welke acclamatie wordt uitgesproken; ik zou zó mee kunnen bidden. Wat een wereldkerk!
Alle wegen 