Jazeker, er zijn schildpadden in Rome. Iedereen zoekt ze bij de Fontana delle Tartarughe, de Schildpaddenfontein. En daar zijn ze ook, maar dan van brons.
Het eigenaardige is dat de Schildpaddenfontein oorspronkelijk helemaal geen schildpadden kende. De fontein, gemaakt in 1581-1588 in opdracht van de invloedrijke familie Mattei aan het gelijknamige piazza, bestaat uit vier naakte efeben, gezeten op vier dolfijnen. De efeben zijn identiek, maar gespiegeld ten opzichte van elkaar.
Pas in de 17e eeuw voegde Gianlorenzo Bernini schildpadden eraan toe. Een speels element alsof de efeben de schildpadden helpen het water in te komen.
Wie echte schildpadden wil zien, moet naar het ziekenhuis. Op het Tibereiland, tegenover de San Bartolomeo, ligt al sinds eeuwen een ziekenhuis. De plaats is goed verklaarbaar. Het Tibereiland heeft een eigen bron en dus altijd vers, zuiver, dat wil zeggen onbesmet, water. Zelfs de pest kreeg het Tibereiland er niet onder, toen deze in de 14e eeuw Europa teisterde. Dat was al in de antiek-Romeinse tijd het geval, toen de pest in 293 v.C. er uitbrak en de Senaat een heiligdom toegewijd aan Asclepius er liet bouwen.
Je loopt het ziekenhuis in naar de centrale hal, waar patiënten met groots misbaar een afspraak proberen te regelen bij een polikliniek. Zodra je de centrale hal binnenkomt, ga je links door een paar ziekenhuisdeuren en opeens bevindt je je in een binnenplaats, dat een eiland van rust vorm. Ook hier een schildpaddenfontein, maar niet alleen met eentje van steen, maar ook met levende schildpadden. Ze harmoniëren heerlijk met de rust.
Loop nog even terug naar die toeterende centrale hal. Ze hebben er heerlijke en goedkope espresso (helaas in vreselijke plastic minibekertjes). Ga dan op een bankje zitten bij de fontein en pas je tempo eventjes aan aan de schildpadden van Rome.
Alle wegen 